De elf nummers die Steven Wilson op dit album bij elkaar bracht en die voor een deel door oudgedienden Nick Beggs, Craig Blundell en Adam Holzman werden ingespeeld, geven een eigentijdse invulling aan pop die impact en gevoel weet te koppelen en die met verve en kwaliteit over het voetlicht gebracht wordt. De nummers weten je aandacht te vangen en vast te houden en de spelvaardigheden van de deelnemende muzikanten, ook van de gastmuzikanten, zijn boven enige twijfel verheven. Met elke draaibeurt ontdek je iets nieuws. En het is nu al zo goed. Het was Hand. Cannot. Erase. dat zijn magie presenteerde in een muzikale teletijdmachine. Dit album heeft de klasse van de individuele nummers en je voelt dat het album nog in beleving kan groeien. Wat vaststaat, is dat het een erg mooi album is. In beleving misschien nu net niet helemaal de evenknie van zijn fantastische voorganger, het komt erg dichtbij: in al zijn composities, variëteit, gelaagdheid en uitvoering kan er dan ook maar weinig hier aan tippen.
