Anouk

Je hebt zangeressen, en je hebt Anouk. Anouk is van de buitencategorie. Ze is een karakter dat de Nederlandse popwereld al meer dan 25 jaar lang kleur geeft. Steeds weer overtuigt zij met sterke songs en een stem die je nu eens bij je strot grijpt, dan weer ontroert. Maar Anouk is meer dan dat, ze is een krachtige persoonlijkheid die haar goudeerlijke mening nooit onder stoelen of banken steekt, een graag geziene tv-persoonlijkheid, én de trotse moeder van zes kinderen. 

Nobody’s Wife zette in 1997 de toon; een explosief rock-anthem over onafhankelijkheid waarmee Anouk Teeuwe de muziekwereld binnenstormde. De single stond wekenlang hoog in de Nederlandse hitlijsten. Nederland viel massaal voor de manier waarop de 22-jarige zangeres uit Den Haag haar ziel en zaligheid eruit gooide. Een rockster was geboren.  

Twee jaar voor haar grote doorbraak studeerde Anouk aan het Rotterdams Conservatorium toen ze in contact kwam met Golden Earring-zanger Barry Hay. Op een festival in Den Haag zong zij enkele nummers live met hem. Hay was zo onder de indruk van haar zangkwaliteiten dat hij aanbood materiaal voor haar te schrijven. Dat resulteerde in de eerste single Mood Indigo. Een klein jaar later verscheen Nobody’s Wife en kon niemand meer om haar heen.  

Al snel werd duidelijk dat de eigenzinnige Haagse niet alleen kan knallen in explosieve rocksongs als Nobody’s Wife en R U Kiddin’ Me, maar ook kleine breekbare liedjes kan maken als Lost en Michel. Die afwisseling tekende de rest van haar carrière. Op latere albums experimenteerde zij met soul, funk en hip-hop. Maar altijd is die stem de rode draad. Die stem die staat als een huis. Die kan vleien, vuurspuwen, ontroeren en omver kan blazen. Die soms rauw is en dan weer breekbaar. Anouks vaak pijnlijk openhartige songteksten raken een snaar bij haar fans, die zich herkennen in haar persoonlijke verhalen.  

In 2013 vertegenwoordigde Anouk ons land op het Eurovisie Songfestival, met het bloedstollend mooie Birds. Het was voor het eerst sinds 2004 dat Nederland weer eens de finaleshow bereikte. Birds stond ook op Sad Singalong Songs, een album vol filmische ballads, waarmee zij opnieuw een nieuwe weg insloeg. 

In de daaropvolgende jaren zou Anouk blijven verrassen met steeds weer bijzondere projecten. In 2014 verscheen eerst Symphonica in Rosso, waarop zij met een orkest haar nummers in speciale arrangementen vertolkte, en daarna het veelkleurige Paradise and Back Again, een spannende reis langs alle stijlen waar de zangeres van houdt. Omdat zij aan stilzitten een hekel heeft, bracht ze in 2016 zelfs twee studioalbums uit: Queen For A Day, een liefdesbetuiging aan de pure popsong, en Fake It Till We Die, dat meer een underground-feel had. Twee jaar later kwam zij met haar eerste Nederlandstalige album, het melancholische Wen D’r Maar Aan. Om vervolgens in 2022 een Engelstalig mini-album uit te brengen met daarop 7 hemelsmooie liedjes in de beste singer-songwriter traditie. 

Welke stijl Anouk ook verkende, de constante kwaliteit van haar muziek werd steeds weer beloond met glanzende verkoopcijfers. Liefst 14 van haar platen behaalden de eerste plek in de Album Top 100, waaronder haar Greatest Hits-verzameling in 2015. Daarnaast scoorde zij vijftien top 10-hits, en vulde ze moeiteloos arena’s als de Ziggo Dome en het GelreDome. Ook de prijzenkast van Anouk is goed gevuld, met onder meer elf Edisons, de Popprijs, en twee MTV Europe Music Awards voor Best Dutch Act.  

Anouks succes beperkte zich niet alleen tot Nederland. Nobody’s Wife was een grote hit in Noorwegen en Zweden, ze was nummer één in Denemarken met Lost, en in Albanië stond One Word bovenaan de hitlijst. Anouks albums zijn in België, Scandinavië, Israël, Turkije en Italië uitgebracht en ze werkte samen met gerenommeerde internationale namen als Glen Ballard (producer van Michael Jackson, Alanis Morissette, Celine Dion), Reggie Perry (Jay Z, John Legend), Ryan Lesie (Mary J Blige), en Martin Gjerstad en Torre Johansson (Franz Ferdinand en The Cardigans).  

Haar veertiende studioplaat, Deena & Jim, een album met een rijke orkestrale sound, heeft nog het meeste weg van SadSingalong Songs (2013). Voor de arrangementen tekende Martin Gjerstad, Anouks jarenlange schrijfpartner. De 12 composities, en de bijbehorende interludes, intro’s en outro’s werden ingespeeld door het Praags Filharmonisch Orkest. “Het bijzondere is dat de muzikanten na afloop heel benieuwd waren wanneer de plaat verschijnt, omdat ze de arrangementen zo mooi vonden. Een enorm compliment als je weet dat deze mensen de allergrootste soundtracks opnemen.” 

Ruim een kwart eeuw na haar verpletterende debuut is Anouk nog altijd een van de populairste artiesten van Nederland. Wat haar volgende stap is, weet alleen Anouk zelf. Want deze stoere vrouw vaart koppig haar eigen koers, altijd haar muzikale intuïtie achterna.