Noar 't Café (Dolphin Blue LP + Bierviltje)

In de “50 jaar Normaal” jubileum serie is nu ook “Noar ’t Café” (1987) opnieuw uitgebracht.

Normaal bracht vanaf hun doorbraak in 1977 met “Oerend Hard” ieder jaar wel tenminste 1 LP uit en gemiddeld tegen de 4 singels per jaar. Dus in 10 jaar tijd van 1977-1986 verschenen er maar liefst 11 LP’s van de band, nog los van compilatie lp’s waar er ook al 3 van waren verschenen en bijna 40!! singels. Een ongekende productiviteit van onze Achterhoekse helden die toen met inmiddels al zo’n 1.000 live optredens op de teller ook op dat front bepaald niet hadden stil gezeten. Ongetwijfeld de hardst werkende band van het land.

Aangekomen in 1987 stond er uiteraard weer een nieuwe LP op stapel en verschenen er dat jaar ook nog eens maar liefst 4 singels (“Wi-j Doet ’t Samen”, “Hup Voetbal Hup”, “Leneman”, “Noar ’t Café” als live maxi-single). Maar de kwaliteit begon wel onder de kwantiteit te leiden waarbij de songs verloren aan zeggingskracht. De inspiratie werkte niet mee en veel nummers uit 1987 lijken slechts binnen een half uurtje geschreven te zijn zonder veel kwaliteitscontrole met als voornaamste voorbeelden “Hup Voetbal Hup” (van je hela hola ☹), “Leneman” en “Gulden Gilde Rap” (met rappende bejaarden Hendrik Hietbrink en ene baron Boomsma ??!!) als dieptepunten.

Als verzachtende omstandigheid kan worden aangevoerd dat het een moeilijk jaar was voor Normaal. Bennie was bijna dood nadat hij net niet in het ravijn donderde in mei 1987 tijdens de Atlas Rally in Marokko, zijn motor viel daar wel in, hijzelf hield er wonder boven wonder slechts 2 gebroken armen aan over. Maar een week later stond hij gewoon weer op het podium 3 shows per week te doen ondanks de pijn. Zijn gitaarwerk werd tijdelijk waargenomen door eerst Jan Akkerman en later Alan Gascoigne (De Gaspiepe) tot hij na 2 maanden weer zelf kon spelen.

En ook was er ruzie over geld met manager Mick Froeling. Al het succes met plaatverkoop, merchandise en die ruim 100+ optredens per jaar, terwijl de bandleden daar vrij weinig van terugzagen in de portemonnee. Ze braken met Froeling maar beide kampen werkten gedurende de opnames van deze plaat noodgedwongen nog wel in een sfeer van oorlog vanuit hetzelfde pand in Zelhem. Rechtszaken volgden, zelfs op instrumenten was beslag genomen en was er dus veel gedoe over de boedelscheiding en ze moesten elders apparatuur lenen om zelfs nog te kunnen optreden. Geen goede sfeer dus om een nieuw album te maken.

“Noar ’t Café” verscheen in de herfst van 1987, de eerste studio LP die werd opgenomen tijdens de veldtocht waar de platen voorheen in de winterstop werden gemaakt. De plaat staat vol middelmatige nummers, maar positief is dat de band lekker stevig speelt en ook zoals altijd vertrouwd goed klinkt.

De 2 beste nummers op “Noar ’t Café” zijn de titelsong (een wat stevigere versie van hun eigen ruim 10 jaar oude song die al op de eerste LP stond) en “Wi-j Doet ‘t Samen” een hertaling van “Let’s Stick Together” van Brian Ferry dan wel “Let’s Work Together” van Canned Heat.

De LP “Noar ’t Café” eindigt met “Rock Around The Clock” , de eenmalige samenwerking met de Zangeres Zonder Naam dat eind 1986 al op singel verscheen. Dat die ook nog op de plaat kwam zegt ook wel iets over het gebrek aan inspiratie en andere goede nummers. Maar toch met de oren van nu is deze cover van de overbekende R&R klassieker best wel een leuke cult hit die er prima bij kan.

Uit die enorme stapel van platen die Normaal de afgelopen 50 jaar maakte, is dit wat mij betreft 1 van de minst geïnspireerde. Maar tjezus Normaal, wat een geweldige band is dat toch, mijn eeuwige sympathie en respect hebben ze. De 3 sterren bij deze recensie zijn voor de inhoud, 5 sterren voor de jubileum uitgave. Op naar de volgende LP's !